Mijn laptop start op. Ik wil mijn vriendin haar lievelingsschoenen geven voor haar verjaardag, maar helaas zijn ze uitverkocht in de winkels. Gelukkig weet ik uit mijn hoofd waar het browsersymbool staat. Ik hoef het alleen maar aan te wijzen met de muisaanwijzer. Maar waar is het eigenlijk? Ik beweeg de muis en zie, er beweegt iets aan de rechterkant van het scherm. Een grote, dikke, gele muisaanwijzer. Maar zodra ik ernaar kijk, is hij verdwenen. Vreemd? Nee, niet echt, want er zit een gat in het midden van mijn gezichtsveld, een blinde vlek. Dus ik wiebel weer een beetje met de muis en knijp een beetje langs de gele omtrek van de muisaanwijzer. Richt goed en hij komt langzaam in de buurt van het browsersymbool. Bij de derde poging lukt het met een goed getimede dubbelklik. De eerste horde is genomen. Het internet is bereikt. Vanaf nu herhaalt dit drama zich bij elke volgende muisklik, daarom ga ik er nu niet verder op in.
Oké, de zoekbalk in de browser is gemakkelijk te vinden. Voer het model en de schoenmaat in en je kunt beginnen. Er zijn genoeg aanbiedingen, dus ik bekijk er een paar. Ik zoom in met Ctrl en het muiswieltje. Mijn gezicht kruipt letterlijk in het scherm. Van buiten zie ik eruit als de Bochel van de Notre Dame, dus het is slechts een kwestie van tijd voordat mijn rug zich laat horen, want ik blijf in deze houding zitten tot mijn taak erop zit. Ik zie foto's, prijzen en links naar websites. Er zijn zeker schoenen te zien. Het model klopt, denk ik, maar ik moet een kleine sprong in het diepe wagen met de kleur. Het zou zwart en wit kunnen zijn, of een andere combinatie van een donkere en een lichte kleur. Ik kan het niet precies herkennen. Ik weet ook niet precies welke winkel de schoen verkoopt. De blauwe kleur van de link contrasteert gewoon niet goed met de lichte achtergrond.
De prijzen zijn in ieder geval makkelijk te herkennen, dus ik kies gewoon voor de goedkoopste prijs. Als ik naar de website kijk, krijg ik het gevoel dat sommige mensen misschien gewoon niet willen dat iedereen alles kan lezen. De achtergrond is deels wit, wat standaard is. Maar dan is er ook grijs en beige, met fijne grijze of misschien zelfs zwarte letters in een geschatte lettergrootte van 10. Ik moet zo inzoomen dat er maar twee of drie woorden op het scherm passen om überhaupt iets te kunnen zien. Het heeft iets van een verborgen voorwerpenspelals ik over het scherm dwaal om alle opties en informatie te zien.
Na een goed kwartier heb ik de hele pagina onder de loep genomen en hopelijk alles goed ingesteld. Dus op naar het winkelmandje. Het is trouwens heel gemakkelijk te vinden, groot en zwart in het midden van de lichtgekleurde rest van de pagina. Gelukkig staat het winkelmandje zelf altijd rechtsboven, anders zou je opnieuw moeten beginnen zoeken. Mijn nek is daar erg blij mee. Het invullen van de bestelgegevens is op zich geen probleem, want de tabtoets centreert altijd het veld dat op dat moment wordt ingevuld.
Er is nog één laatste, helaas erg grote horde. De captcha die moet bepalen of ik een robot ben. Ik dacht altijd dat ik van vlees en bloed was, maar ik blijf falen vanwege de onleesbare cijfers en letters. Als het bij de twintigste poging niet lukt, vraag ik misschien iemand om hulp. Maar dan is het ook echt gelukt. Nu krijg ik fysiotherapie voorgeschreven voor mijn nek en rug.
